Pierwszy i jak dotąd jedyny dokument o mało znanej i zapomnianej, jeśli nie wypartej ze świadomosci zbiorowej przez polski ruch anarchistyczny, grupie o nazwie Ludowy Front Wyzwolenia, która działała w Polsce na początku lat 90-ych. Bojówkarze LFW odrzucając pokojowe i umiarkowane metody Międzymiastówki Anarchistycznej i Federacji Anarchistycznej zdecydowali się na podjęcie walki z państwem przy użyciu ostrych, ale tradycyjnych jeśli chodzi o anarchistów metod walki, to jest przy użyciu przemocy i akcji bezpośredniej.

Grupa miała m.in. na koncie podpalenie radzieckiego konsulatu w Trójmieście, podłożenie bomby pod torami na Litwie czy odpalenie granatu gazowego w ambasadzie Izraela jako gest solidarności z Palestyńczykami. Dodatkowo grupa grudziądzka, którą film zupełnie pomija miała na koncie dwa ataki (jeden bombowy i jeden przy użyciu butelek z benzyną) na polskie placówki wojskowe w proteście przeciwko przymusowej służbie wojskowej.

Reżyser i zarazem narrator dystansuje się do bohaterów swojego filmu opowiadając o nich bez upiększeń z dystansem i poczuciem humoru (czym przypomina nieco Michela Moora), starając się zachować właściwe proporcje przy ocenie amatorskiej działalności okrzykniętej nieco na wyrost jako „terrorystyczna”. Głównym bohaterem wokół którego ogniskuje się zainteresowanie autorów filmu jest przywódca grupy Piotr R. Na podstawie akt sądowych rekonstruują oni m.in. fragmenty jego przesłuchań.