Manifest

Naszym celem jest zapewnienie dostępu do ciekawych oraz unikatowych filmów wszystkim zainteresowanym. Strona ma charakter niekomercyjny i nie pobieramy od nikogo żadnych opłat. Wychodzimy naprzeciw zapotrzebowaniom, ponieważ obecnie panuje deficyt stron internetowych z ciekawymi filmami.

Mimo likwidacji Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk w 1989 roku w Polsce nadal dochodzi do ograniczania swobód obywatelskich w zakresie wolności wyrażania poglądów i twórczości artystycznej. Zmieniła się forma: miejsce oficjalnej cenzury prewencyjnej zajęła nieoficjalna cenzura represyjna, posługująca się naciskiem ekonomicznym, prawnym lub administracyjnym do tłumienia, zatrzymywania eliminowania tych dzieł sztuki i wypowiedzi, które nie są zgodne z ideologią polityczną, normami obyczajowymi, doktrynami religijnymi bądź polityką korporacyjną.

Korzystamy z wolności korzystania z dóbr kultury, które są prawem człowieka zapisanym w Powszechnej Deklaracji: "Każdy człowiek ma prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym swojej społeczności, do korzystania ze zdobyczy kultury, do uczestniczenia w postępie nauki i do korzystania z jej dobrodziejstw".

Inicjatywa jest całkowicie niekomercyjna, nie przynosi dochodów, nie wyświetlamy dla Was reklam - w imię dobra społecznego.

 

Moja córka terrorystka

Moja córka terrorystkakraj: Norwegia
reżyser: Beate Arnestad
rok produkcji: 2007
czas trwania: 52 minuty
język: polski lektor

Co sprawia, że ktoś pragnie wysadzić się dla idei? Reżyserka filmu towarzyszy dwóm młodym żołnierkom, szkolonym na ich ostatnią misję.

Dwie przyjaciółki, Dharsika i Puhalchudar, służą w samobójczym oddziale Czarnych Tygrysów. Od siedmiu lat razem jedzą, śpią i trenują. Są świetnymi żołnierkami i potrafią przeżyć w dżungli nawet kilka tygodni bez jakichkolwiek dostaw. Nie wiedzą dokładnie, ile wrogów zabiły w regularnej walce, ale są pewne, że żadnego cywila. Ich przywódca nigdy nie rozkazałby im zabijać nie wojskowych. Zdjęcia Manhattanu po ataku bombowym na wieże World Trade Center to dla nich przykry widok. Rodzina Dharsiki jest zwyczajna – ojciec zginął na wojnie, a na matce spoczął ciężar wychowania i utrzymania dzieci. Córka przystąpiła do partyzantów tuż po pogrzebie. Matka jest z niej dumna, że walczy za ojczyznę.

Reżyserka Beate Arnestad po raz pierwszy spotyka dziewczyny w momencie, gdy prowadzone są rozmowy o pokoju, a Czarne Tygrysy mają być rozbrojone. Jednak pod koniec filmu okazuje się, że strony prawdopodobnie nie dojdą do porozumienia, a przed Dharsiką i Puhalchudar rysuje się wizja ich ostatniej misji w życiu.

 

Może zainteresują Cię jeszcze te filmy?