Produkcja: USA, 1992
czast trwania: 91 minut

Zanim po raz pierwszy zaatakowali Irak (na początku lat 90-ych) Amerykanie przetestowali swój arsenał na małej,słabo uzbrojonej Panamie w 1989 roku. Gdy Świat świętował upadek Muru Berlińskiego Stany Zjednoczone (a konkretniej: tata obecnego prezydenta USA) postanowiły uczcić to we własnym stylu i bezpośrednio sięgnąć po kontrolę nad strategicznym Kanałem Panamskim, który zgodnie z umowami w niedalekiej przyszłości miał wymknąć się spod ich jurysdykcji.

Pretekstów nie brakowało bowiem Panamą rządził skorumpowany mafioso Noriega – podobnie jak swego czasu Hussain – przez wiele lat podporządkowany mocodawcom z Waszyngtonu.Jak na prawdziwych gangsterów przystało wzamian za posłuszeństwo przymykali oni oko na przestępstwa dyktatora, a nawet czerpali z nich profity.Gdy Noriega zaczął wykazywać nadmierną autonomię Amerykanie wysunęli szereg pretekstów dla interwencji wojskowej, rozwijając wachlarz środków propagandowych i uruchamiając swój potencjał militarny.

Rozpoczęło się prywatne polowanie na nieposłusznego wasala.Podczas agresji zginęło o wiele więcej cywili niż żołnierzy Noriegi – niezależne szacunki podają liczbę ok. 3-4 tysięcy a nie jak utrzymywał rząd USA ok. 500 osób.Podczas walk w stolicy w ogniu stanęły przede wszystkim ciasno stłoczone i niechronione przez nikogo ubogie dzielnice i slumsy zamieszkiwane przez najbiedniejszych.

Inwazja na Panamę to także okres kiedy Amerykanie szerzej wprowadzają techniki blokowania informacji i manipulowania przekazem medialnym, wyciągając wnioski z propagandowej porażki podczas ludobójczej wojny w Wietnamie. Do wachlarza metod należą m.in. konfiskowanie dziennikarskich zdjęć czy wreszcie nawet zabójstwa niewygodnych dziennikarzy. Posunięcia te pozwoliły udoskonalić strategie i techniki,stosowane podczas przyszłych agresji w świecie arabskim.