Aby przypomnieć o właściwym znaczeniu daty 11 wrzesnia, Alterkino przedstawia słynna „Bitwę o Chile”.

Prezentowane dzieło chilijskiego reżysera Patricio Guzmana, to owiany legendą polityczny dokument, zdaniem niektórych krytyków- film wszech czasów z tego gatunku. 3- częściowe dzieło, aż do upadku rządów faszystowskiej junty wojskowej zakazane w Chile, przedstawia ostatnie miesiące demokratycznego rządu Jedności Ludowej, kierowanego przez socjalistycznego prezydenta Salvadora Allende.

To zapis nierównej 'walki nieuzbrojonego ludu’, która wiedzie do zagłady demokracji w obliczu destabilizacji społecznej i ekonomicznej, wywołanej przez klasy posiadające, przy nieocenionej pomocy amerykańskiego rządu Nixona. W rezultacie zdrady prominentów wojskowych, demokratycznie wybrany socjalistyczny rząd został obalony 11 września 1973 przez wojskowy zamach stanu, padając ofiarą zimnowojennej polityki USA.

Dla Guzmana „kraj, region, miasto nie posiadające kina dokumentalnego, to jak rodzina bez albumu z fotografiami”. Maksyma ta wpisuje się w zadanie, jakie stawia przed kinem reżyser chilijski – zadanie odkłamania historii napisanej przez zwycięzców, z której kart Chilijczycy dowiadywali się, że zamach stanu i zbrodnie junty były „wyzwoleniem spod komunistycznego jarzma”, czy „patriotycznym aktem rozsądku”.

Część pierwsza, zatytułowana „Rebelia burżuazji” obrazuje zmianę taktyki politycznej chilijskiej klasy średniej, która w obliczu kolejnych klęsk wyborczych w roku 1973 porzuca strategię demokratycznej walki na rzecz koncepcji zamachu stanu. Konsekwencją tego jest zaostrzenie się walki klasowej, którą Guzman filmuje w drugiej części („Zamach stanu”) na ulicach , w fabrykach, zakładach pracy i w parlamencie.

Niejako na marginesie głównych wydarzeń politycznych (próby zbliżenia socjalistów z chadecją, zaangażowania CIA itd.) szerokie rzesze społeczne, wspierające Rząd Ludowy, powołują i organizują szereg instytucji- przykładów oddolnej organizacji klasy robotniczej: komitety rolnicze, kordony przemysłowe, spółdzielnie gminne, celem zneutralizowania chaosu i przezwyciężenia ekonomicznego kryzysu. W rzeczywistości te masowe, spontanicznie powołane instytucje reprezentują autentyczną „władzę ludu” (taki tytuł
nosi też trzecia część filmu), niezależną od rządu, dla którego stanowią wsparcie, będąc jednocześnie próbą realizacji utopijnych marzeń.

Aresztowany i przetrzymywany przez juntę na Stadionie Narodowym w Santagio, Guzman zdołał przy pomocy rodziny ocalić taśmy „Bitwy o Chile”, z którymi udał się następnie na emigrację do Europy w poszukiwaniu środków na montaż filmu. Ostatecznie, pomoc materialną reżyser znajduje w Kubańskim Instytucie Kinematografii , gdzie kończy realizację monumentalnego dzieła.

„Bitwa o Chile” została nagrodzona, między innymi na festiwalach w Cannes, Berlinie, Grenoble, Brukseli, Benalmádena, Melbourne, Leipzig, Amsterdamie, Londynie, San Sebastián, Sao Paulo oraz w Hawanie.

UWAGA:
Jeśli posiadasz 3 część filmu „Bitwa o Chile”, prosimy o kontakt.