Naszym celem jest zapewnienie dostępu do ciekawych oraz unikatowych filmów wszystkim zainteresowanym. Strona ma charakter niekomercyjny i nie pobieramy od nikogo żadnych opłat. Wychodzimy naprzeciw zapotrzebowaniom, ponieważ obecnie panuje deficyt stron internetowych z ciekawymi filmami.
Mimo likwidacji Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk w 1989 roku w Polsce nadal dochodzi do ograniczania swobód obywatelskich w zakresie wolności wyrażania poglądów i twórczości artystycznej. Zmieniła się forma: miejsce oficjalnej cenzury prewencyjnej zajęła nieoficjalna cenzura represyjna, posługująca się naciskiem ekonomicznym, prawnym lub administracyjnym do tłumienia, zatrzymywania eliminowania tych dzieł sztuki i wypowiedzi, które nie są zgodne z ideologią polityczną, normami obyczajowymi, doktrynami religijnymi bądź polityką korporacyjną.
Korzystamy z wolności korzystania z dóbr kultury, które są prawem człowieka zapisanym w Powszechnej Deklaracji:
"Każdy człowiek ma prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym swojej społeczności, do korzystania ze zdobyczy kultury, do uczestniczenia w postępie nauki i do korzystania z jej dobrodziejstw".
Inicjatywa jest całkowicie niekomercyjna, nie przynosi dochodów, nie wyświetlamy dla Was reklam - w imię dobra społecznego.
reżyser: Inge Alteimer
film dokumentalny, Niemcy, 2011, 52 min.
jeżyk: polski lektor
Każdego roku na świecie umiera ponad sto tysięcy ludzi wskutek zatrucia azbestem. Zakazany w całej Unii Europejskiej i wielu innych krajach włóknisty minerał powraca tymczasem do użytku. I to najzupełniej legalnie.
Podczas gdy kraje zachodu wydają miliardy euro na pozbycie się resztek azbestu, wciąż legalny jest import i handel chryzotylem, czyli azbestem białym, znajdującym zastosowanie w przemyśle. Także na naszym rynku znaleźć można termosy i uszczelki, produkowane przy jego użyciu w Chinach. Z braku kontroli trudno nawet oszacować, ile takich towarów trafia do Europy. Jedno jest pewne – azbest jest śmiertelnie niebezpieczny, a kontakt z nim powoduje pylicę i raka. Mamy więc do czynienia z tykającą bombą zegarową, której rozbrojenia nie podejmuje się nikt. Czytaj dalej »
reżyser: Alessandro Rocca
Włochy, 2011, 60 min.
język: polski lektor
„Pośród przemocy i cierpienia udało mi się coś osiągnąć. Tylko to. To i nic więcej” – mówi Pierantonio Costa. W trakcie krwawej masakry w Rwandzie włoski konsul uratował przed śmiercią blisko dwa tysiące ludzi. Oto historia człowieka, który stał się Schindlerem niesławnej wojny domowej.
Wszystko zaczęło się 7 kwietnia 1994 roku, dzień po zabójstwie ówczesnego prezydenta Juvenala Habyarimana. Etniczne konflikty eksplodowały z wielką siłą, kiedy członkowie ludu Hutu skierowali swój gniew przeciw sąsiadom z plemienia Tutsi. Blisko sto dni trwała rzeź, w której śmierć poniosło osiemset tysięcy ludzi. Nie mogąc patrzeć na dziejące się przed jego oczami okrucieństwo, włoski konsul w Rwandzie, Pierantonio Costa postanowił działać. Wykorzystując swoje wpływy i pieniądze, jeździł po kraju, by ratować ludzi, przerzucanych następnie za granicę z Burundi. Ryzykował własnym życiem, ilekroć mijał rozsiane wszędzie wojskowe blokady. Podczas ostatniego takiego rajdu Costa uratował cały sierociniec – 375 małych dzieci. Czytaj dalej »
reż. Daniele Vicari
kraj: Włochy, Rumunia, Francja
rok produkcji: 2012
czas trwania: 127 min.
język: polski lektor
„Diaz: Don’t Clean up this Blood” to włoski dramat w reżyserii Daniele Vicari opowiadający o demonstracjach podczas szczytu państw G8 w Genui w 2001 r. Diaz to nazwa szkoły, która pełniła funkcję centrum niezależnych dziennikarzy i noclegowni dla uczestników demonstracji. W noc z 20/21 lipca 2001 roku stała się ona areną bestialskiego najazdu oddziału policji, którzy dosłownie zmasakrowali 93 śpiące tam osoby.
Po wielkich mobilizacjach społecznych przeciwko poprzednim szczytom G8, zainaugurowanym w Seattle w 1999 r., szefowie policji włoskiej wyprowadzili na ulice prawie 25 tys. funkcjonariuszy, nie licząc agentów wywiadu, których liczba pozostaje nieznana. W ciągu tygodni poprzedzających szczyt genueński większość mediów (nie wyłączając polskich) prezentowała przyszłych demonstrantów jako zdolnych do wszystkiego wywrotowców – zdolnych nawet do rzucania w policję workami z krwią zarażoną wirusem HIV… Czytaj dalej »
USA, 2012, 93 min
reż. Brian Knappenberger
język: polski lektor
Film „Anonymous. Historia haktywizmu” to próba nadania ludzkiej twarzy globalnemu ruchowi hakerów, którego członkowie są widziani jedynie w masce Guy’a Fawkesa, jeśli w ogóle pokazują się na oczy.
Grupa Anonymous to zdecentralizowany ruch hakerów, którzy sprzeciwiają się ograniczaniu wolności obywatelskich, cenzurze, korupcji, konsumpcjonizmowi, wpływom Kościoła na życie publiczne. Są bardzo zaangażowani politycznie, a globalne zainteresowanie mediów zyskali przy okazji Arabskiej Wiosny 2011, kiedy to Anonymous hakowali również strony internetowe reżimów, przeciwko którym wystąpiło społeczeństwo.
Film Briana Knappenbergera to wielowarstwowa analiza świata hakerów, którzy osobiście (nieraz godząc się na porzucenie anonimowości) opowiadają o historii i działaniach ruchu Anonymous. Jest to być może pierwszy portret haktywistów jako prawdziwych rewolucjonistów, który może służyć jako kapsuła czasu, jeśli w przyszłości takie akcje, jak strajki i pospolite ruszenia w sieci, staną się nowym modelem nieposłuszeństwa obywatelskiego na skalę globalną. Czytaj dalej »
W 2006 roku kameruński brukowiec opublikował listę 50 osób podejrzanych o homoseksualizm. Wykaz nazwisk obejmował m.in. połowę członków ówczesnego rządu. Dla opinii publicznej był to szok tym większy, że oficjalnie w Kamerunie homoseksualistów nigdy nie było.
Od pół roku do pięciu lat więzienia – taka kara groziła przedstawicielom mniejszości seksualnych na mocy przepisów z roku 1972, które uznawały homoseksualizm za przestępstwo. Od tamtego czasu był to temat tabu. Dopiero rewelacje ujawnione przez tabloid sprawiły, że o homoseksualizmie zaczęto mówić otwarcie. Miejscowi zapewniali się jednak nawzajem, że geje i lesbijki są ludźmi, którzy przyjęli złe zachowanie od Europejczyków. Czytaj dalej »
W Tybecie wiele szczytów otacza nimb legendy, ale jeden z nich z pewnością jest miejscem wyjątkowym. To Kajlas, święta góra buddystów i hinduistów. Co roku to majestatyczne wzniesienie przyciąga setki pielgrzymów. I ani jednego alpinisty…
Ośnieżony wierzchołek Kajlasu wznosi się na wysokość 6714 m. n.p.m., a u jego stóp połyskują turkusowe wody jeziora Manasarowar. Mówi się, że podróż dookoła Kajlasu pozwala oczyścić się z grzechów życia doczesnego. Jednak żaden alpinista nie odważył się nigdy na zdobycie szczytu „diamentowej góry”. Zafascynowani mityczną aurą świętego wzniesienia twórcy tego filmu pokonali ponad 900 kilometrów, by samemu doświadczyć urzekającego piękna i duchowej przemiany, jaką oferuje ten szczególny zakątek Tybetu. Oto zapis tej szczególnej wędrówki. Czytaj dalej »
Operacja Ajax, przeprowadzona w 1953 roku przez agentów CIA, miała na celu obalenie popularnego irańskiego premiera Mohammada Mossadegha. Mossadegh znacjonalizował przemysł naftowy, by chronić narodową własność i bogactwo. To rozwścieczyło Churchila, który marzył o dalszej kontroli złóż ropy naftowej w Iranie, które nota bene odkryli Anglicy.
W związku z tym poprosił prezydenta USA Harry’ego Trumana o pomoc w usunięciu Mossadegha ze stanowiska. Ten odmówił i poradził Churchilowi ugodę z irańskim premierem. Brytyjczycy przeczekali i zwrócili się ponownie w tej samej sprawie do administracji kolejnego prezydenta Stanów Zjednoczonych. John Foster Dulles, nowy Sekretarz Stanu USA i jego brat Allen Dulles, szef CIA, przekonali Eisenhowera do tego pomysłu. Operacja CIA skończyła się aresztowaniem Mossadegha, do władzy dopuszczono Rezę Szacha Pahlaviego, a ropa znów popłynęła szerokim strumieniem do zachodnich krajów. W ten sposób po raz pierwszy CIA dokonała obalenia rządu w obcym kraju. Lecz czy była to ostatnia taka operacja Stanów Zjednoczonych? W filmie wypowiadają się arabiści, historycy, dyplomaci i politycy, a całość wzbogacono archiwaliami telewizyjnymi i zdjęciami. Czytaj dalej »
Oto pierwszy film dokumentalny o kobietach odmiennej orientacji seksualnej i o kulturze lesbijskiej w Danii – jednym z najbardziej liberalnych krajów na świecie.
Świat lesbijek został pokazany oczami lesbijek z dużą dozą humoru i autoironii z perspektywy 50 lat. Bez ogródek opowiadają one o swoim życiu, rodzinach, rodzicielstwie, samotności, nocnym życiu i karierach zawodowych. „Nigdy nie przyznałam się, że jestem lesbijką” – mówi 84-letnia staruszka.
W latach 50-tych odmienna orientacja seksualna była tematem tabu, w latach 70. zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty kobiece, a lata 90. to już społeczne pozwolenie na homoseksualne śluby. „Cześć, jestem lesbijką” to zarówno losy kobiet, które nigdy nie dostosowały się do norm, jak i tych w pełni akceptowanych przez rodziny i otoczenie. Czytaj dalej »
Dawno temu ludzie Kayapo przyjaźnili się ze zwierzętami i umieli z nimi rozmawiać. Czasy jednak się zmieniły, a starcy, którzy znali język zwierząt, w większości już umarli. Teraz Kayapo nie rozumieją swych dzikich przyjaciół. A jedne z nich, osy, stały się ich największymi wrogami.
Indianie Kayapo żyją w północnej Brazylii. Osobliwą i bardzo niebezpieczną tradycją tego ludu jest specyficzny rytuał wejścia w dorosłość. Każdy młodzieniec musi stawić czoła Amyu, wielkiej osie, która na szczytach drzew buduje gniazda tak wielkie jak człowiek. Dopiero odczuwszy na swym ciele setki bolesnych ukąszeń i krążący we krwi jad insektów, będzie gotów stać się odważnym i silnym mężczyzną. Tymczasem w wiosce Pukanu panuje poruszenie. Na pobliskiej rzece Xingu ma powstać nowa elektrownia wodna, co bardzo nie podoba się tubylcom. Starszyzna decyduje, że próba sił z osami Amyu wyłoni tych, którzy podejmą walkę z obcymi wkraczającymi na ziemię Indian. Czytaj dalej »
Jon z rodziną żyje w północnej Skandynawii, tuż pod kołem polarnym. Jest hodowcą reniferów i należy do nomadów Sami. Przez rok reżyser Corto Fajal śledził z kamerą wyprawę tej społeczności z 15 000 reniferami przez góry Sarek.
Dzień Jona charakteryzuje niebywała harmonia i spokój. Sami szukają równowagi między życiem w naturze a komfortem, jaki daje technologia. Lecz im bardziej nowoczesność wkracza do ich społeczności, tym bardziej osłabia jej autonomię. Reżyser Corto Fajar nie tylko pokazuje egzotyczny styl życia, ale wrażliwość i kruchość tej grypy. Jon z pokorą dzieli się przed kamerą swymi radościami i miłością do natury, lecz także troską o przyszłość społeczności i podtrzymywane, jeszcze, tradycje. Czytaj dalej »
kraj: Francja
rok produkcji: 2011
reż. Jacqueline Farmer
język: polskie lektor
Dokument poświęcony katastrofie ekologicznej, którą mogą spowodować pieluchy jednorazowe tak lubiane przez matki i ich pociechy. Każde dziecko, zanim zacznie załatwiać się do nocnika lub sedesu, zużywa około 6 000 tzw. suchych pieluch. Każda z tego rodzaju pieluch rozkłada się około 400 lat. Na szczęście większość chińskich i indyjskich dzieci jeszcze z nich nie korzysta. Twórcy filmu szukają alternatywnych i ekologicznych rozwiązań dla tego problemu. Czytaj dalej »
„Zarabiam wystarczająco dużo, nie narzekam, ale w środku jestem już martwy” – mówi Eduardo. Diagnoza lekarza to potwierdza. Płuca Eduarda są w bardzo kiepskim stanie, za pięć lat nabawi się pylicy. On jednak podjął decyzję i wie, że, jak inni górnicy z kopalni srebra Potosi, prawdopodobnie nie dożyje czterdziestki.
Cerro Rico znaczy Bogata Góra. Wewnątrz mierzącego 4 800 metrów wzniesienia ulokowana jest najwyżej położona kopalnia świata. W jej otchłaniach codziennie znikają boliwijscy górnicy, aby kuć skały w skrajnie niebezpiecznych warunkach. Z płucami pełnymi trującego pyłu, wymiotując krwią, wycieńczeni przez niedotlenienie, modlą się w duchu, by tąpnięcie nie pogrzebało ich żywcem wewnątrz góry. Szacuje się, że przez pięć wieków działalności kopalni pochłonęła ona życie blisko ośmiu milionów ludzi. Kiedyś wierzono, że cała Cerro Rico zbudowana jest z rudy srebra. Złoża cennego kruszcu odkryli w połowie XVI wieku hiszpańscy kolonizatorzy i to oni założyli wokół szczytu miasto Potosi, z czasem mające stać się jedną z największych i najbogatszych osad na świecie. W ciągu kolejnych trzystu lat zasoby metalu zostały w większości wyeksploatowane, przez co podupadł także sam region. Kopalnia pracuje jednak nadal. Czytaj dalej »
Podczas gdy naukowcy głowią się nad powstrzymaniem zanieczyszczenia planety, zachodnie korporacje bezkarnie zasypują Afrykę odpadami. Dla polityków Czarnego Lądu, dla których priorytetem jest ekonomiczny rozwój za każdą cenę, ochrona środowiska wydaje się zupełną abstrakcją.
W 2005 roku pewien kameruński biznesmen uznał, że utylizacja siedmiu beczek chloru, które pozostały po nieudanej inwestycji, jest zbyt kosztowna. Łatwiej było przekupić miejscowych strażaków, aby ci porzucili gdzieś niewygodny materiał. Niedbalstwo mężczyzn doprowadziło jednak do tragedii – osiemset litrów chemikaliów rozlało się na przedmieściach miasta Nkapa. Ziemią, która uprawiali mieszkańcy pięciotysięcznej wioski Douala, z dnia na dzień stała się jałową, a wszyscy zostali zmuszeni do ucieczki. Czytaj dalej »
kraj: Francja
rok produkcji: 2009
reżyseria: Mosco Levi Boucault
czas trwania: 60/65 min
język: polski lektor
W 1978 roku były pięciokrotny premier kraju Aldo Moro został uprowadzony i zamordowany. Odpowiedzialność za zamach ponosiła terrorystyczna organizacja Czerwone Brygady. Mieli po 20-30 lat, pochodzili głównie z Mediolanu i Rzymu. Przekonanie o braku skuteczności ruchów pokojowych nakazał im zbrojnie zatrząść w posadach całą Italią. Udało im się to w marcu 1978 roku, kiedy pojmali Moro, wówczas jednego z najbardziej wpływowych polityków. Człowiek będący symbolem włoskiej władzy spędził 55 dni w niewoli Czerwonych Brygad. 9 maja odbyła się jego egzekucja.
Ten film to gruntowna analiza powstania osławionej organizacji i opowieść o jej liderach. To także historia zapału, który ujście znalazł w przemocy i rozlewie krwi. Czytaj dalej »
W ubiegłym stuleciu rozegrało się na świecie wiele tragedii. Jedną z nich były wydarzenia związane z systemem apartheidu w Republice Południowej Afryki, a wśród nich powstanie w Soweto, które wybuchło 16 czerwca 1976 r. Zapoczątkowane zostało przez młodych czarnoskórych mieszkańców tego miasta. Powstanie to było jednym z ważniejszych wydarzeń historii współczesnej Republiki Południowej Afryki. Stłumione krwawo przez policję, wyzwoliło u dyskryminowanej czarnej ludności wolę oporu. Uświadomiło także światu całe zło apartheidu. Pomogło też zrozumieć białym mieszkańcom RPA, że systemu segregacji rasowej na dłuższą metę utrzymać się nie da.
Powstanie w Soweto jest jednym z najbrutalniejszych wydarzeń w historia RPA. Czytaj dalej »
serial dokumentalny
Wielka Brytania, 2006
polski lektor
Intensywny rozwój przemysłu w Chinach powoduje degradację środowiska naturalnego. Z dziesięciu najbardziej zanieczyszczonych miast świata aż pięć znajduje się właśnie w tym kraju. Miejscowe elektrownie węglowe emitują więcej szkodliwych gazów niż jakiekolwiek inne państwo. Zgodnie z oficjalnymi danymi aż 116 milionów Chińczyków wdycha powietrze niebezpieczne dla zdrowia. Problemy skażenia środowiska naturalnego przekraczają zresztą granice państw. Jedna trzecia populacji ziemskiej czerpie wodę z chińskich zasobów. Kwaśne deszcze spadają na Koreę i Japonię. Czytaj dalej »
W 1932 roku armia japońska rozpoczęła okupację Mandżurii, szykując się do ataku na Chiny, południowo-wschodnią Azję, Filipiny i Indonezję. Celem Japonii była kontrola nad całą wschodnią częścią Azji.
W tym samym roku Japończycy założyli na terenach Mandżurii tajny Oddział 731 – obóz realizujący program rozwoju broni biologicznej, dowodzony przez generała Shiro Ishii. Był strzeżony przez specjalną policję wojskową Kempeitai, odpowiedzialną również za dostarczanie osób, na których przeprowadzano eksperymenty – głównie Chińczyków, Mandżurów, Koreańczyków i Rosjan. Przez 14 lat prowadzono prace nad zarazkami dżumy i cholery, które następnie rozsiewano nad terenami wroga. Dopiero po 50 latach od tamtych wydarzeń możemy poznać prawdziwą historię o makabrycznych taktykach Oddziału 731, w wyniku których tysiące ludzi straciło życie. Czytaj dalej »
Paul Taylor spędził trzy miesiące w KwaZulu w Południowej Afryce, gdzie pracował jako wolontariusz w sierocińcu Agape.
Postanowił powrócić tam z ekipą filmową i nakręcić film o wychowankach Agape. Główną bohaterką dokumentu jest Slindile, dziewczynka, której rodzice zmarli na AIDS. Większość tutejszych dzieci straciła swych bliskich z tego samego powodu. Slindile, która jeździ do rodzinnej wioski, gdzie odwiedza chorego na AIDS brata, nie traci jednak pogody ducha i razem z innymi dziećmi przepięknie śpiewa w chórze założonym przy sierocińcu. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie (IDFA) w 2006 roku, gdzie otrzymał Nagrodę Publiczności, zdobywając największą w historii festiwalu liczbę głosów. Czytaj dalej »
Izrael 2002, 58 min
reż. Yulie Cohen Gerstel,
polski lektor
Bohaterka i reżyserka filmu, Youlie Cohen Gerstel, w 1978 r. została ranna w palestyńskim zamachu terrorystycznym w Londynie, w którym zginęła jej koleżanka i dwóch sporód zamachowców. Zamach wzmocnił patriotyzm Youlie, pracującej wówczas dla linii lotniczych El-Al, a wkrótce mającej spełnić marzenie z dzieciństwa o służbie oficerskiej w izraelskim lotnictwie wojskowym. W 2001 roku Youlie podjęła jednak własną, osobistą próbę wyjcia z powszechnego kręgu strachu i nienawici, inicjując korespondencję z człowiekiem, który ją niegdy zaatakował.
Odbywający wyrok w angielskim więzieniu Farhad, okazał się człowiekiem inteligentnym i wrażliwym, pełnym wyrzutów sumienia z powodu popełnionej zbrodni. Youlie stała się rzeczniczką jego uwolnienia. Jednak wraz z wybuchem Intifady strach w izraelskim społeczeństwie znów marginalizuje zwolenników pokojowych rozwiązań, a po zamachach 11 września sama Youlie przeżywa poważne wątpliwości. Mój terrorysta to poruszajšca i bardzo osobista relacja z próby postawienia się poza zamkniętym układem wzajemnie wzmacniających się: terroru i państwowej opresji. Czytaj dalej »
Po ulicach stolicy Mongolii, Ułan Bator, szwęda się 120 tysięcy bezpańskich psów. Obawiając się epidemii władze wynajmują ludzi, którzy je zabijają. Większość społeczeństwa sprzeciwia się tym praktykom, gdyż Mogołowie wierzą, że psy po śmierci powracają na ziemię jako ludzie.
Inspirując się tymi wierzeniami autorzy filmu postanowili w poetycki sposób pokazać mongolskie społeczeństwo i tradycje oczami… psa, który padł ofiarą rakarza i który ma powrócić w ciele człowieka. Jednak zanim się to stanie, jego duch błąka się wspominając swoje życie: pasterzy, którym towarzyszył w stepie oraz miasto, w którym znalazł się bez swojego pana. Film zdobył liczne nagrody na międzynarodowych festiwalach. Czytaj dalej »
reżyser: Inge Alteimer
