Ta historia zaczęła się ponad 30 lat temu, gdy upadły marzenia o tym, że polityka może stworzyć lepszy świat. Wraz z tym rozpadem powstały dwie grupy – islamiści i neokonserwatyści. Patrząc wstecz możemy dostrzec, że członkowie tych grup byli ostatnimi politycznymi idealistami, którzy w epoce narastających rozczarowań próbowali na nowo wskrzesić inspiracyjną moc politycznych wizji, nadających cel ludzkim życiom. Lecz obie z nich zawiodły w swoich próbach przekształcania świata, przyczyniając się do zrodzenia przyjętej przez polityków fantazji strachu. Doszło do tego, ponieważ gdy wszystkie wielkie idee straciły wiarygodność, ostatnim sposobem na utrzymanie władzy stał się lęk przed urojonym wrogiem.

W społeczeństwie które w nic nie wierzy, strach pozostaje jedynym programem. Podczas gdy w XX wieku dominował konflikt pomiędzy wolnorynkową prawicą a socjalistyczną lewicą (choć obie strony miały swoje ograniczenia i problemy, to przynajmniej w coś wierzyły), natomiast to co widzimy teraz, to społeczeństwo strachu. Nie będzie trwało ono jednak wiecznie. Tak jak oferowane niegdyś przez polityków mrzonki okazały się iluzjami, tak też będzie z koszmarami. A wtedy nasi politycy będą musieli zmierzyć się z faktem, że nie mają już więcej do zaoferowania żadnych wizji, ani tych dobrych, ani złych.

Część 1: Kochanie, na zewnątrz zimno

Część 2: Widmo zwycięstwa

Część 3: Cienie w jaskini