kraj: Wielka Brytania
gatunek: dramat społeczny
rok produkcji: 1971
reżyseria: Ken Loach
czas trwania: 108 minuty
język: polski lektor

Po spektakularnym sukcesie filmu Kes, Ken Loach sięgnął po niezwykle trudny i kontrowersyjny temat schizofrenii. Adaptując sztukę Davida Mercera (napisał również scenariusz) „Dwoista perspektywa” reżyser skierował swoje zainteresowanie w stronę angielskiej klasy średniej, co w przyszłości zaowocowało wieloma obrazami o tematyce społecznej.

Janice, 19-letnia dziewczyna mieszka wraz z rodzicami na przedmieściach Londynu. Familia Baildon wiedzie przeciętny, mieszczański żywot, skrępowany normami obyczajowymi i wiecznym towarzystwem wścibskich sąsiadów. Janice zachodzi w ciążę, co wywołuje prawdziwą rodzinną panikę. Rodzice dziewczyny, chcąc uniknąć negatywnej reakcji otoczenia na nieślubne dziecko, zmuszają córkę do aborcji. Po zabiegu Janice wpada w głęboką depresję, a kolejnym niezrozumiałym krokiem dorosłych jest wysłanie niedoszłej matki na leczenie w szpitalu psychiatrycznym. Po serii elektrowstrząsów i leczeniu mocnymi antydepresantami dziewczyna zaczyna wykazywać objawy schizofrenii, jej kontakt z otoczeniem staje się coraz trudniejszy.

Przejmujący, społecznie oskarżycielski obraz lewicującego reżysera przedstawia, jak napisał znany krytyk Gavin Smith, „ponury determinizm środowiskowy”, nie pozostawiając złudzeń, co do pesymistycznej konkluzji. Paradokumentalny styl opowiadania idealnie koresponduje z fabułą, ukazując rodzinę w stanie rozpadu: rozpadu wzajemnych więzi, poszanowania, zaniku zwykłej, ludzkiej empatii. Mimo iż film posiada wyraźną tezę – negatywną ocenę środowiska klasy pracującej i biurokratycznego, nieludzkiego systemu opieki zdrowotnej – widzimy na ekranie ludzi prawdziwych, wielowymiarowych, nie dających się łatwo zaszufladkować czy ocenić. Ascetycznemu stylowi opowiadania, naturalnym dialogom, scenom improwizowanym zdecydowanie pomaga umiejętne prowadzenie aktorów nieprofesjonalnych, a rola Sandy Ratcliff jako Janice pozostanie na zawsze w pamięci wielu kinomanów. O umiejętnościach Kena Loacha tak wypowiadał się inny znany reżyser, Stephen Frears: ”No i był sobie geniusz Ken Loach, który robił te swoje filmy tak, że człowiek wreszcie zaczął uświadamiać sobie jak wyglądają ludzkie twarze i jaki jest naprawdę język, którym mówimy.”

Życie rodzinne nagrodzono na festiwalach w Berlinie i Sydney oraz wyróżniono nagrodą francuskiej krytyki.