Dzieci z Leningradzkiego
produkcja: Polska
reżyseria Andrzej Celiński, Hanna Polak
zdjęcia Hans Jurgen Burkard, Hanna Polak
czas trwania: 35
W post-sowieckiej Rosji są tysiące bezdomnych dzieci. Twórcy – Hanna Polak i Andrzej Celiński -opowiadają nam tragiczną i wzruszającą opowieść o AIDS, wąchaniu kleju i brutalności policji.
Przejmujący dokumentalny zapis codziennego życia rosyjskich dzieci ulicy. Film pokazuje małych uciekinierów z domów dziecka wegetujących na dworcach i stacjach metra. Moskiewskie metro pełne jest tych bezdomnych dzieci. Śpią one wszędzie, gdzie tylko można sobie to wyobrazić. Brudne, bose wyciągają ręce ku przechodniom prosząc o pare groszy. Kamera czasem podgląda dzieci z dystansu, ale również one same zwracają się ku niej bezpośrednio.
W postkomunistycznej Rosji żyje od 1 do 4 milionów bezdomnych dzieci. Gdy kręcono zdjęcia do filmu, władze rosyjskie szacowały, że około trzydziestu tysięcy dzieci mieszka na ulicach i dworcach Moskwy. Autorzy przedstawiają świat bezdomnych dzieci. Porzucone i zapomniane przez rodziny, codziennie ignorowane przez przechodzących obojętnych ludzi wiodą żywot na marginesie rosyjskiego społeczeństwa niedającego im szans na normalne życie. Ze szczerych wyznań i bolesnych obrazów widzowie poznają ich tragiczną sytuację.