Kraj: Włochy
Rok produkcji: 2004
Czas trwania: 52 minuty
Język: Polskie napisy (w filmie)

„Ostatnie ognie w Porto Marghera” to film dokumentalny wyreżyserowany przez Manuelę Pellarin. Opowiada historię gigantycznego kompleksu przemysłowego położonego niedaleko Wenecji, w którym znajdują się stocznie, huty, stalownie, walcownie, rafinerie, zakłady obróbki szkła i metalu. Zajmująca ponad 200 hektarów Porto Marghera stała się w latach 50-tych, 60-tych i 70-tych areną gwałtownych protestów robotniczych wymierzonych przeciwko wyzyskowi oraz szkodliwym warunkom pracy. Protesty te były organizowane „autonomicznie” – bez pomocy związków zawodowych i Włoskiej Partii Komunistycznej. Tym samym, dzięki Porto Marghera we Włoszech narodziła się idea „autonomii robotniczej”.

Film, wydany przez niemieckie pismo „Wildcat”, ukazuje kontekst społeczny i polityczny tych narodzin: niedokończone rozliczenie z faszystowską dyktaturą, polityczne wrzenie klasy pracującej, degenerację tradycyjnych partii lewicy oraz powstawanie nowych grup politycznych, wreszcie: dzikie strajki, akty sabotażu i walki uliczne oraz powstanie Czerwonych Brygad.
Czytaj dalej »

Gatunek: Dramat
Kraj: Włochy
Rok produkcji: 2003
Reżyseria: Marco Bellocchio
Obsada: Maya Sansa, Roberto Herlitzka, Luigi Lo Cascio
Czas trwania: 106 min
Język: Polski lektor

Rzym, rok 1978. Chiara, młoda kobieta, wprowadza się ze swoim chłopakiem do nowego mieszkania. Pozornie prowadzi zwyczajne, pełne rutyny życie. Jej kolega Enzo zaczyna jednak podejrzewać, że pod spokojem i opanowaniem Chiary kryje się coś tajemniczego. W istocie okazuje się ona członkinią Czerwonych Brygad, włoskiej podziemnej organizacji terrorystycznej, która przygotowuje się do uprowadzenia byłego premiera Włoch i dokonania na nim egzekucji za domniemane zbrodnie.

Wydarzenia ukazywane są oczami Chiary, dziewczyny momentami zalęknionej, kiedy indziej zagubionej na pograniczu marzeń i rzeczywistości. Po skutecznym przeprowadzeniu pierwszego etapu planu stopniowo dają o sobie znać wyzwania związane z więzieniem polityka w samym środku pogrążającego się w kryzysie kraju. Z upływem kolejnych dni napięcie wewnątrz grupy terrorystów, którzy podobnie jak ich ofiara są uwięzieni w niewielkim mieszkaniu, staje się coraz trudniejsze do zniesienia. Wątpliwości rewolucjonistki Chiary narastają i stopniowo zaczyna ona kwestionować – emocjonalnie i ideologicznie – swe czyny i wierność sprawie.
Czytaj dalej »

Produkcja: USA
Gatunek: Dokumentalny, Muzyczny
Rok produkcji: 1970
Reżyseria: Michael Wadleigh
Muzyka: Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Who i in.
Czas trwania: 215 minuty
Język: polskie napisy

Zapis jednego z najsłynniejszych wydarzeń ubiegłego wieku – legendarnego koncertu na farmie Woodstock w stanie Nowy Jork, w którym uczestniczyło prawie pół miliona ludzi.

Woodstock był wydźwiękiem świadomości politycznej młodego pokolenia amerykanów. Przekaz pacyfistyczny, wymierzony w imperialistyczną politykę międzynarodową USA (m.in. wojna w Wietnamie), ukazuje kulturę oraz poglądy dzieci-kwiatów. Woodstock to przede wszystkim kultura muzyczna powiązana z politycznym przekazem. Na scenie przewijają się największe osobowości ówczesnego buntowniczego rocka, między innymi.: Joe Cocker, Jimi Hendrix, Richie Havens, Santana, Jefferson Airplaine oraz The Who. Niemal każdy z ich utworów to rodzaj hymnu nowego pokolenia.

Oscar dla najlepszego filmu dokumentalnego.
Czytaj dalej »

produkcja: Niemcy, USA, Wielka Brytania
reżyseria: James McTeigue
scenariusz: Andy Wachowski , Larry Wachowski
czas trwania: 132 minuty

Adaptacja kultowego komiksu Alana Moore’a. Rzecz dzieje się w totalitarnej Anglii, gdzie społeczeństwo jest skutecznie zastraszane i manipulowane przez aparat władzy. Jedyną osobą, która nadal stawia opór jest bojownik o wolność przebrany za osobę Guya Fawkesa- V (Hugo Weaving). V walczy z panującym ustrojem dokonując zamachów terrorystycznych na główne ośrodki przekazu i gmachy budynków rządowych.

Pewnego dnia uwalnia z rąk agentów rządowych Evey Hammond (Natalie Portman). Evey odkrywa, iż wbrew powszechnemu uznaniu V nie jest terrorystą, lecz osobą w której skupiają się wszystkie idee, o których jej naród zapomniał. Od tej pory, od 5 Listopada V będzie kontynuował swoją krucjatę mszcząc się za swoje krzywdy i za cierpienia narodu prowadząc Anglię ku wolności.
Czytaj dalej »

produkcja: Argentyna, Francja, Kuba, Meksyk,
Niemcy, Peru, USA, Wielka Brytania, Chile
gatunek: Biograficzny, Dramat, Przygodowy
reżyseria Walter Salles
scenariusz Jose Rivera
rok produkcji: 2004
język: polskie napisy

Film opowiada o podróży przez Amerykę Południową, którą zdezelowanym motocyklem podjęli w 1952 roku dwaj młodzi Argentyńczycy, biochemik-Alberto Granado i student medycyny- Ernesto Guevara. Obaj wędrowcy, synowie dobrych rodzin, tak zaplanowali trasę, by dokładnie poznać kontynent, niesłusznie ich zdaniem podzielony…

W 2004 r. uznany już na świecie brazylijski reżyser Walter Salles (miał już na koncie berlińskiego Złotego Niedźwiedzia i nominację do Oscara) zrealizował ekranizację młodzieńczego dziennika Guevary z podróży po Ameryce Łacińskiej. „Dzienniki motocyklowe” to pierwszy film Sallesa nakręcony w innym języku niż jego macierzysty portugalski (po hiszpańsku). Pozostają do dzisiaj jego największym sukcesem frekwencyjnym – film miał ogromną widownię w całej Ameryce Łacińskiej i w Europie. Jest opowieścią o politycznej inicjacji i geście podjęcia fundamentalnej decyzji politycznej.
Czytaj dalej »

Steven Soderbergh oparł dwie części swojego „Che” na „Reminiscencjach z kubańskiej wojny rewolucyjnej” i „Dzienniku boliwijskim”. Światowa premiera obydwu filmów miała miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 2008 r.

Soderbergh jest zmorą senną hollywoodzkich producentów filmowych. Wiedzą, że potrafi być znakomitym rzemieślnikiem, na którym zbiją mnóstwo kasy („Ocean’s Eleven”). Jednocześnie jednak kino rozrywkowe traktuje prawdopodobnie tylko jako wprawkę i zabawę, a także sposób na pozyskanie zaufania producentów, by następnie móc ich wykiwać, realizując swoje artystyczne fanaberie, od których zresztą zaczął swą przygodę z kinem („Seks, kłamstwa i kasety wideo”).

Tym razem reżyser postawił sobie za cel (jak sam mówi) opowiedzieć o ludzkiej woli politycznego kształtowania rzeczywistości – o tym, jak czasem odnosi ona zwycięstwo, a innym razem porażkę. Postawił sobie przy tym kilka obostrzeń i ograniczeń. Wydaje się, że najbardziej pragnął uniknąć patosu i wynikających z niego oskarżeń o melodramatyzację głównego bohatera i tematu. W tym celu wybrał formułę nawet nie tyle stylizacji na dokument, ale wręcz realizacji filmu jakby był dokumentem.
Czytaj dalej »

reżyseria: Patricio Guzman
rok produkcji: 2003
język: polskie napisy

Film Patricio Guzmana to poruszająca biografia socjalistycznego polityka Salvadora Allende, pokazana na tle kluczowych momentów historii Chile w II połowie XX wieku oraz roli, jaką odegrał w nich masowy ruch robotniczy i jego liderzy, a także zimnowojenne realia, w których próbowano walczyć o godność i sprawiedliwość dla klas wyzyskiwanych.

Walka ta przybierała w Ameryce Łacińskiej wyjątkowo dramatyczny wymiar i niemal zawsze podlegała schematycznym, zdeterminowanym przez kontekst polityczny i doświadczenia
historyczne ocenom. To dlatego w Polsce postrzega się tamtejsze ruchy lewicowe przez pryzmat stalinizmu i bezpodstawnie utożsamia z totalitarną wersją komunizmu. Taką historię pragnie odkłamać w swoich dziełach Patricio Guzman, pokazując, że ruch robotniczy wyrastał w Chile z realnej sytuacji materialnej robotników, a nie z fanatycznej fascynacji ideologicznej.

Allende zwyciężył w wolnych wyborach parlamentarnych, stając się symbolem pokojowej rewolucji i szacunku dla metod demokratycznych. Dopiero zamach stanu, którym posłużyła się burżuazja w swojej strategii przejęcia władzy okazał się pogwałceniem tych zasad.
Czytaj dalej »

kraj: USA
rok produkcji: 2008
czas trwania: 42 minuty
reżyseria: Hart Perry
język: polski lektor

Lata 60-te i 70-te XX wieku przyniosły wielkie przemiany obyczajowe. Transformacja dokonała się nie tylko na szczeblu gospodarczym i politycznym – największym zasięgiem rewolucja objęła sferę seksualną.

Seria dokumentalna „Rewolucja seksualna” opowiada o czasach, gdy dokonał się przewrót w dotychczasowej hierarchii wartości i moralności. Skończył się etap cenzury i tematów tabu, rządzący zmienili prawo i przestali karać za zbyt odważne i spontaniczne zachowania seksualne. Nadeszła era wyzwolenia i ekspresji, seksualność wyszła z cienia ignorancji i obrzydzenia. Pojawiły się nowe ideologie, ruchy społeczne, a z nimi nowi wizjonerzy przyszłości. Jednak nie wszyscy poddali się nowym trendom. Byli i tacy, których wyzwolenie przytłoczyło, a hedonizm zagroził ich tradycyjnym wartościom.

Na każdy odcinek serii „Rewolucja seksualna” składają się kultowe klipy muzyczne i prowokacyjne wywiady, z których wyłania się intrygujący ówczesnego obraz zrewolucjonizowanego świata.
Czytaj dalej »

scenariusz: Ulrike Meinhof
reżyseria: Eberhard Itzenplitz
rok produkcji: 1970
język: polski lektor

7 października to data urodzin niemieckiej dziennikarki i działaczki politycznej Ulrike Meinhof. Z tej okazji prezentujemy „Bambule”. Tytułowe słowo oznacza „rozróba”. Jest to ekranizacja sztuki napisanej przez Ulrike Meinhof -dziennikarkę i współprzywódczynię lewicowej organizacji zbrojnej Frakcja Armii Czerwonej (RAF).

Bohaterkami sztuki są młode wychowanki domu poprawczego dla dziewcząt, które weszły w konflikt z prawem. Meinhof przygląda się problemom i osobowościom dziewcząt z „nizin społecznych” wskazując na społeczne źródła ich wykluczenia. Bohaterki miotają się między bezsilną ucieczka w prostytucje i narkotyki, inne zaś dojrzewają do tego by wskazać polityczne przyczyny swoich problemów i zdobyć się na sensowny, ukształtowany bunt przeciw instytucjom opresji.

Film został nakręcony w domu poprawczym dla dziewcząt mieszczącym się przy Ollenhauerstrasse w Berlinie. Zagrały w nim amatorki, wychowanki tej placówki. Powstał na podstawie książki autorstwa Meinhof pt: „Bambule – Fursorge – Sorge fur wen?”, wydanej w 1971 roku w Berlinie przez Klausa Wagenbacha i wielokrotnie wznawianej, ostatnio w 2002 roku. Choć film nakręcono w roku 1970 to ze względu na podziemną działalność jego autorki wyświetlono go po raz pierwszy dopiero ćwierć wieku później. Rok jego powstania był zarazem momentem gdy Ulrike Meinhof porzuciła swoje dotychczasowe życie i biorąc udział w odbiciu Andreasa Baadera, dała początek zbrojnej działalności, antyimperialistycznej Frakcji Czerwonej Armii.
Czytaj dalej »

Aby przypomnieć o właściwym znaczeniu daty 11 wrzesnia, Alterkino przedstawia słynna „Bitwę o Chile”.

Prezentowane dzieło chilijskiego reżysera Patricio Guzmana, to owiany legendą polityczny dokument, zdaniem niektórych krytyków- film wszech czasów z tego gatunku. 3- częściowe dzieło, aż do upadku rządów faszystowskiej junty wojskowej zakazane w Chile, przedstawia ostatnie miesiące demokratycznego rządu Jedności Ludowej, kierowanego przez socjalistycznego prezydenta Salvadora Allende.

To zapis nierównej 'walki nieuzbrojonego ludu’, która wiedzie do zagłady demokracji w obliczu destabilizacji społecznej i ekonomicznej, wywołanej przez klasy posiadające, przy nieocenionej pomocy amerykańskiego rządu Nixona. W rezultacie zdrady prominentów wojskowych, demokratycznie wybrany socjalistyczny rząd został obalony 11 września 1973 przez wojskowy zamach stanu, padając ofiarą zimnowojennej polityki USA.

Dla Guzmana „kraj, region, miasto nie posiadające kina dokumentalnego, to jak rodzina bez albumu z fotografiami”. Maksyma ta wpisuje się w zadanie, jakie stawia przed kinem reżyser chilijski – zadanie odkłamania historii napisanej przez zwycięzców, z której kart Chilijczycy dowiadywali się, że zamach stanu i zbrodnie junty były „wyzwoleniem spod komunistycznego jarzma”, czy „patriotycznym aktem rozsądku”.
Czytaj dalej »

produkcja: USA
gatunek: Biograficzny
reżyseria: Michael Mann
scenariusz: Eric Roth , Michael Mann
czas trwania: 157 minuty
język: polski lektor

Cassius Clay do 1961 roku uprawiał boks amatorski. Potem przeszedł na zawodowstwo. 24 lutego 1964 roku – jeden z najważniejszych dni w karierze młodego Cassiusa Claya (Will Smith). Tego wieczoru odbywa się walka między nim a Sonnym Listonem, aktualnym mistrzem świata. Clay wygrywa i przejmuje tytuł. 22-letni Cassius jest człowiekiem nieokrzesanym, pyskatym, przekonanym, że jest najlepszy na świecie. Wygrana walka tylko go w tym utwierdza. Clay kontynuuje udaną karierę sportową. Jednocześnie zaprzyjaźnia się z Malcolmem X (Mario van Peebles), charyzmatycznym przywódcą murzyńskim, zafascynowanym religią islamu.

To pod jego wpływem Cassius Clay decyduje się na zmianę wyznania i nazwiska – na Muhammad Ali. Zabójstwo Malcolma X z rąk zamachowców związanych z Elijahem Muhammadem jest dla Alego ciężkim przeżyciem. Tymczasem rząd amerykański decyduje się zmienić prawo, przez co także osoby publiczne (zarówno artyści i sportowcy) mają obowiązek zgłosić się do odbycia służby wojskowej w czasie wojny w Wietnamie. Ali mógłby spokojnie i bezpiecznie odpracować pobór, jednak buntuje się przeciwko powołaniu, mówiąc, że „nie zamierza brać udziału w niesłusznej wojnie, prowadzonej przez faszystowski naród, który nie potrafi nawet zadbać o własnych obywateli”. Ta wypowiedź powoduje, że Muhammad Ali zostaje pozbawiony prawa do uprawiania sportu na terenie USA, a przeciwko niemu rozpoczyna się proces sądowy. Muhammad Ali rozpoczyna bezpardonową walkę w obronie własnych przekonań, a jednocześnie stara się o odzyskanie reputacji znakomitego boksera. Muhammad Ali odzyskuje tytuł mistrza świata po zwycięskiej walce z George’em Foremanem w Zairze, w 1974 roku, walce zatytułowanej „Rumble in the Jungle”.
Czytaj dalej »

Kraj: USA
Reżyser: Mark Kitchell
Rok produkcji: 1992
Czas trwania: 117 minut
Język: polski lektor

Absolwenci Uniwersytetu w Berkeley opowiadają historię o tym, jak ich szkoła stała się w latach 60 terenem masowych prześladowań politycznych wobec tych ze studentów, którzy walczyli o prawo do wyrażania swoich poglądów, walkę o prawa czarnych oraz sprzeciw dla wojny w Wietnamie

W tym filmie bezimienni ludzie są bohaterami stającymi za wszelką cenę w obronie tego, co wierzą. Wielu ludzi, którzy oglądają ten film nie ma pojęcia o tym, co przeszli studenci będący częścią tego ruchu, było to dalekie od ‘spaceru po parku’ – trudno wytłumaczyć to, jak bardzo poświęcili swoje rodziny, przyjaciół oraz upokorzenie, z jakim musieli się zmagać. Oto są wasi zapomniani bohaterowie Ameryki, uczcie się od nich i stańcie na wysokości zadania zanim będzie za późno.
Czytaj dalej »

Film o grupie osób, która od 20 lat zajmuje się karmieniem głodnych aktywistów – od blokad drogowych w Anglii, po demonstracje obrońców praw zwierząt we Francji. Oprócz gotowanie kolektyw kręci także filmy wideo i wydaje książki. Publikacje dotyczą głównie zagadnień społecznych oraz ekologicznych. O wyborze tematów decydują wyłącznie ideały członków kolektywu.

Kolektyw rozpoczął działalność na początku lat 90, gdy w Holandii odbywały się protesty przeciwko elektrowniom atomowym. Grupa postanowiła zająć się żywieniem członków demonstracji. Grupa gotuje zdrowe, wegetariańskie potrawy. W ciągu ostatnich 2 lat, członkowie kolektywy przygotowali ponad pół miliona posiłków, są stałymi klientami wielu hurtowni ze zdrową żywnością.

Dla kolektywy jedzenie to jeden ze sposób na wyrażanie swoich poglądów.
Czytaj dalej »

reżyseria: Giuliano Montaldo
scenariusz: Mino Roli
produkcja: Francja, Włochy
gatunek: dramat
rok produkcji: 1971
język: polskie napisy (wbudowane w film)

Sacco i Vanzetti to film z 1971 roku w reżyserii Giuliano Montaldo, do którego scenariusz napisali: Mino Roli, Ottavio Jemma, Fabrizio Onofri, Giuliano Montaldo i samo życie. Przedstawia on wydarzenia mające miejsce podczas jednego najgłośniejszych i najbardziej skandalicznych procesów w historii USA. Był wystawiany na 24. Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie Richard Cucciolla (grający Sacco) zdobył nagrodę dla najlepszego aktora. Ścieżka dźwiękowa z tego filmu należy do najlepszych w historii kina, autorstwa samego Enio Morione przy śpiewie Joan Baez. Jednak graniczy z cudem zobaczenie tego filmu w mainstreamowych mediach. Film ten jest bowiem opowieścią o skazaniu na śmierć, w swingowanym procesie, dwóch włoskich anarchistów.

Tytułowi Nicola Sacco i Bartolomeo Vanzetti przybyli do USA w 1908, poznali się w 1916. Brali czynny udział w ruchu robotniczym i anarchistycznym, walcząc o lepsze płace i humanizację stosunków pracy. W 1920 w trakcie organizacji kolportażu ulotek anarchistycznych zostali zatrzymani pod zarzutem działalności godzącej w dobro publiczne. Dodatkowo oskarżono ich o napad rabunkowy i dwa morderstwa (Fredericka Parmentera i Alessandra Berardellego), które miały miejsce 15 kwietnia 1920 r. w South Baintree, Massachusetts. W trakcie napadu zrabowano 15766 dolarów i 51 centów, przeznaczonych na wypłaty dla robotników. Mimo posiadania przez nich alibi i wątpliwych dowodów, w atmosferze powszechnej nagonki (prowadzący proces sędzia Webster Thayer nazywał Sacco i Vanzettiego anarchistycznymi bękartami) skazano ich 14 lipca 1921 na śmierć na krześle elektrycznym.
Czytaj dalej »

Twórcom tego reportażu udało się zobaczyć ich z bliska. Choć szczelnie zamaskowani, zgodzili się opowiedzieć do kamery o swojej sprawie, która zdążyła już pochłonąć ponad 800 ofiar. Władający najstarszym językiem europejskim dumni mieszkańcy Baskonii, choć różnią się między sobą w poglądach na temat politycznego statusu ich małej ojczyzny i metod walki, mają niezmiennie silne poczucie odrębności. Widać wyraźnie, że potęgował i niestety, zradykalizował ten stan sposób traktowania „baskijskiego węzła” przez władze w Madrycie. Obawiając się, że ustępstwa mogłyby pociągnąć za sobą kolejne ruchy separatystyczne (choćby ze strony Andaluzji czy Katalonii), hiszpański rząd uciekał się przez lata do najbardziej agresywnych metod walki.

W kolejnym reportażu BBC zrealizowanym przez Ewę Ewart mamy okazję posłuchać tych, z którymi na ogół się nie rozmawia. Wobec których w kraju Unii Europejskiej stosowane są tortury, zaś specjalnie szkolona komórka wojskowa o nazwie GAL nie stroni od metod, które zwykło się przypisywać właśnie terrorystom. Od momentu powstania tego filmu w zamachach organizowanych przez ETA zginęli kolejni ludzie. Ale gdzieś po cichu toczy się jeszcze inny dramat, zdecydowanie mniej eksponowany w mediach, na który zwraca naszą uwagę dokument Ewart.
Czytaj dalej »

realizacja: Maria Zmarz-Koczanowicz, Michał Arabudzki
muzyka: Tilt
czas trwania: 54 minuty

„Nie wierzę politykom” to dokument z 1990 roku przedstawiający socjologiczny obraz polskiej młodzieży, „dzieci stanu wojennego”, ich ideały. Film podzielony na kilka części, w której oddzielnie przedstawia się każdą grupę. Jako pierwszych przedstawiono anarchistów, wywiady z działaczami oraz filmy z demonstracji Międzymiastówki Anarchistycznej sekcja Warszawa. Demonstracji, jak na dzisiejsze czasy, niezwykle brawurowej: protestujący zatrzymywali ruch w stolicy oraz włamali się do drogiej restauracji w hotelu „Victoria”, gdzie często „burżuje” dziennie przejadali tyle, co zarabiał niejeden pracownik. Demonstranci „poczęstowali się” najdroższymi daniami oraz wypili kieliszki drogiego wina wznosząc toast za anarchię;)

Następnie pokazany jest wywiad z dwoma „yuppies”. Ich ideologia opiera się na konformiźmie: „Stwierdziłem, że świat jest zły i nie należy się niemu przeciwstawiać, a w ten świat wejść. (…) Jedyną rzeczą jaką pozostała jest jakaś kariera, robienie tego co robią dorośli. (…) Ciekawą rzeczą, którą się interesuję jest polityka. (…) Myślę, że mógłbym się jakoś dobrze sprzedać jakiejś sile politycznej, tak aby mieć z tego zyski”. O ich idei nie ma co zbyt wiele mówić, wystarczy rozejrzeć się dookoła i porozmawiać z ogłupioną przez neoliberalną propagandą młodzież, której większy procent ma konformizm wpisany w sens życia.
Czytaj dalej »

Na Bliskim Wschodzie od lat trwa konflikt izraelsko-palestyński, w którym dużą rolę odgrywają zamachowcy-samobójcy. Twórcy filmu starają się odpowiedzieć na pytania: Skąd się biorą? Kim są? Czy ich zachowanie wynika z fanatycznej wiary, czy też jest aktem desperacji ludzi, którzy stracili nadzieję na poprawę własnej sytuacji życiowej. Widzowie zobaczą wywiad, jaki z niedoszłymi zamachowcami samobójcami przeprowadzili dziennikarze telewizji brytyjskiej.

Ewa Ewart
Jest jedną z najważniejszych postaci telewizyjnego reportażu. Absolwentka iberystyki wyjechała z Polski w połowie lat 80. po ślubie z brytyjskim dziennikarzem. Do rozpadającego się Związku Radzieckiego trafiła w 1990 r. jako korespondentka amerykańskiej stacji CBS. Zasłynęła dramatycznym wywiadem z Michaiłem Gorbaczowem – Ewart jako jedynej udało się rozmawiać z obalanym prezydentem świeżo wypuszczonym z aresztu po nieudanym puczu Janajewa. W 1992 r. zaczęła wszystko od nowa jako dokumentalistka BBC. Potrzebowała tylko roku, by stać się legendą reportażu. Potrafiła przy pomocy kilku trafnych, symbolicznych ujęć unaocznić ludzkie tragedie i dramaty, wytłumaczyć złożoność egzotycznych konfliktów. Jeździła do Czeczenii, Korei Północnej i Kolumbii, rozmawiała z żołnierzami ETA i dziećmi, które przeżyły tragedię w Biesłanie. Jej filmy, nawet jeśli nie poruszały sumień rządzących, regularnie wywoływały dyskusję.
Czytaj dalej »

produkcja: USA, RFN
gatunek: Musical
reżyseria: Milos Forman
scenariusz: Michael Weller
rok produkcji: 1979
język: polskie napisy

Claude Bukowsky przybywa z Oklahomy do Nowego Jorku, celem zaciągnięcia się do wojska. Jest koncie lat 60., w Wietnamie trwa wojna. Na dwa dni przed wcieleniem Claude poznaje w dość niecodziennych okolicznościach głośną i malowniczą grupę hippisów, zaczepnie nastawionych do przedstawicieli tzw. „zdrowego społeczeństwa”. Nieco zszokowany chłopak przyłącza się do kontrkulturowej grupy, a także zakochuje się w pięknej nieznajomej. Odkrywa świat nieznanych wartości i narkotycznych uniesień, świat braterstwa, równości i tolerancji. „Patriotyczny obowiązek” nie daje jednak o sobie zapomnieć…

Film Formana odebrano w dniu premiery źle, gdyż nie tylko zderzył „czeski realizm” z idealistycznym przekazem hippisowskiego musicalu, ale też zmienił zakończenie i zarazem wymowę oryginału, odzierając go z naiwnego optymizmu. Do historii kina przeszły sekwencje palenia książeczek wojskowych czy widowiskowy finał, w metaforyczny sposób ukazujący mimo wszystko moralny tryumf kontrkultury, a także jej polityczne znaczenie jako narzędzia nacisku na aktualną władzę. „Hair” po latach uznaje się za udaną, krytyczną refleksję nad ruchem nieco zagubionych „dzieci-kwiatów”, a sam film chętnie zestawia się z innym ważnym obrazem Formana, inspirowanym bezpośrednio ideami hipisowskimi i wolnościowymi – z „Lotem na kukułczym gniazdem”.
Czytaj dalej »

produkcja: Wielka Brytania
gatunek: Dramat, Fantasy, Komedia, Sci-Fi
rok produkcji: 1985
czas trwania: 142 minuty

Sam Lawry jest technokratą w społeczeństwie przyszłości. Marzy o życiu, w którym mógłby oderwać się od technologii i biurokracji i spędzić wieczność z kobietą jego snów. Próbując naprawić błąd z niesłusznym aresztowaniem Lawry spotyka kobietę swoich marzeń – Jill Layton. Nieoczekiwanie spokojny i ułożony Sam zostaje wciągnięty w spisek mający na celu obalenie istniejącego systemu.

Brazil, określany mianem filmu psychodelicznego, nawiązuje do powieści George’a Orwella Rok 1984. Zdobył nagrodę Los Angles Critics Awar dla najlepszego filmu, dwie nagrody BAFTA (najlepsza scenografia, najlepsze efekty specjalne) oraz dwie nominacje do Oscara za scenariusz oryginalny i scenografię.
Czytaj dalej »

Gatunek: Dramat
Kraj: Niemcy
Rok: 2005
Reżyseria: Marc Rothemund
Czas trwania: 117 minut
Język: polski lektor

Oparty na prawdziwych wydarzeniach film opowiada o antyfaszystowskiej organizacji „Biała Róża”. Jej członkowie, zimą 1943 roku zostają aresztowani na Uniwersytecie za rozrzucanie ulotek o treści kwestionującej słuszność działań fuhrera. Młoda dziewczyna – Sophie oraz jej brat zostają poddani długotrwałemu przesłuchaniu, podczas którego wydaje się na jaw ich działalność. Gestapowiec Mohr, przesłuchujący ją „daje jej szanse” na zmniejszenie wyroku. Jednak Sophie nie wyrzeka się swoich ideałów. Tchórzliwi adwokaci, którzy nie mają zamiaru bronić oskarżonych, tylko nie chcą „podpaść” hitlerowcom, oraz bezwzględny sąd (sędzią jest były komunista) skazują oskarżonych na śmierć.

Obrazy z przesłuchań są doskonałą konfrontacją ideologii nazistowskiej i demokratycznej. Porządek, ideały w postaci silnego państwa kontra wolność i prawa człowieka.
Czytaj dalej »