Naszym celem jest zapewnienie dostępu do ciekawych oraz unikatowych filmów wszystkim zainteresowanym. Strona ma charakter niekomercyjny i nie pobieramy od nikogo żadnych opłat. Wychodzimy naprzeciw zapotrzebowaniom, ponieważ obecnie panuje deficyt stron internetowych z ciekawymi filmami.
Mimo likwidacji Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk w 1989 roku w Polsce nadal dochodzi do ograniczania swobód obywatelskich w zakresie wolności wyrażania poglądów i twórczości artystycznej. Zmieniła się forma: miejsce oficjalnej cenzury prewencyjnej zajęła nieoficjalna cenzura represyjna, posługująca się naciskiem ekonomicznym, prawnym lub administracyjnym do tłumienia, zatrzymywania eliminowania tych dzieł sztuki i wypowiedzi, które nie są zgodne z ideologią polityczną, normami obyczajowymi, doktrynami religijnymi bądź polityką korporacyjną.
Korzystamy z wolności korzystania z dóbr kultury, które są prawem człowieka zapisanym w Powszechnej Deklaracji:
"Każdy człowiek ma prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym swojej społeczności, do korzystania ze zdobyczy kultury, do uczestniczenia w postępie nauki i do korzystania z jej dobrodziejstw".
Inicjatywa jest całkowicie niekomercyjna, nie przynosi dochodów, nie wyświetlamy dla Was reklam - w imię dobra społecznego.
film obyczajowy, Iran, 2006, 102 min
reżyseria: Asghar Farhadi
język: polskie lektor
Młoda, idealistycznie nastawiona do życia Iranka uczy się u swoich nowych pracodawców … podsłuchiwać i kłamać. Niezwykle popularny w Iranie film Asghara Farhadiego, twórcy dramatu „Co wiesz o Elly?”, pokazywanego na 5. festiwalu Filmy Świata Ale Kino!, nagrodzonego w 2009 roku w Berlinie Srebrnym Niedźwiedziem.
Rouhi (Taraneh Alidoosti), młoda Iranka z niezamożnej rodziny, jest szczęśliwą narzeczoną, wkrótce ma zostać żoną. Na przyszłość patrzy z niewinną naiwnością, a jej największym marzeniem jest wizyta w salonie urody przed własnym ślubem. Żeby zdobyć na to pieniądze, podejmuje pracę u bogatego małżeństwa. W luksusowym domu Morteza (Hamid Farrokhnezhad) i jego żony Mojdeh (Hedye Tehrani) Rouhi ma pomagać w wiosennych porządkach. Kiedy pierwszego dnia zjawia się w pracy, zastaje dom pogrążony w chaosie – panuje tu nie tylko bałagan, ale też atmosfera rozbicia, gdyż małżonkowie nie ukrywają przed nową pracownicą, że ich relacja przeżywa kryzys. Jak się okazuje, to efekt nocnej kłótni wywołanej przez zazdrosną Mojdeh, która podejrzewa męża o romans z ich rozwiedzioną, piękną sąsiadką Simi (Pantea Bahram). Mojdeh podsłuchuje sąsiadkę przez ścianę w łazience, a wreszcie próbuje nakłonić Rouhi do szpiegowania. Młoda dziewczyna traktuje problemy małżeńskie swoich pracodawców bardzo osobiście – dla niej ten smutny obrazek to koniec złudzeń na temat dorosłego, damsko-męskiego życia. Czytaj dalej »
Jeden z najodważniejszych tureckich filmów ostatnich lat – moralitet o głęboko wierzącym muzułmaninie, który wobec pokus współczesnego świata gubi religijny kompas.
Muharrem (Erkan Can) jest samotnym, głęboko wierzącym muzułmaninem z Turcji, którego ascetycznie proste życie podporządkowane jest drodze do zbawienia. Jego uczciwość i prostoduszność postanawia wykorzystać Seyh (Meray Ülgen), cyniczny przywódca silnej sekty religijnej. Mianuje naiwnego Muharrema poborcą czynszów ze swoich nieruchomości. Muzułmanin, któremu do tej pory z powodzeniem udawało się trzymać z daleka od pokus współczesnej cywilizacji, teraz otrzymuje pieniądze, nowe mieszkanie, telefon komórkowy i samochód, a jego szczuplutka dotąd garderoba wzbogaca się o firmowe, eleganckie stroje. Muharrem nie spostrzega nawet, kiedy jego podejście do życia zaczyna się diametralnie zmieniać. Prowadzi wystawny styl życia, w którym jest miejsce i na alkohol i na drobne oszustwa, korzysta ze swojej władzy nad innymi, ale też zaczyna obsesyjnie tęsknić za erotyką. Zachowujący dotąd seksualną czystość asceta marzy teraz o uwodzicielskiej kochance. Muharrem popada w dramatyczny konflikt ze swoim sumieniem, zaczyna wątpić we wszystko, co wydawało mu się niepodważalne i przeżywa kryzys osobowości: nie tylko religijnej, ale również egzystencjalnej. Czytaj dalej »
Czy jest możliwa integracja Europejczyków z Arabami w kontekście wydarzeń ostatnich lat?
Film opowiada o zderzeniu kultury chrześcijańskiej z muzułmańską w środowisku polskich i arabskich płetwonurków pracujących ze sobą na co dzień w Egipcie. W podwodnym świecie, daleko od lądu, na którym wre „wojna” między Europejczykami i Arabami, okazuje sie, że ich zainteresowania i cele mogą być wspólne i bezkonfliktowe. Dzięki pracy, czasami niebezpiecznej, spotykają się i rozumieją dwie skrajne kultury – europejska i arabska, nie bacząc na różne narodowości, wychowanie, mentalność, religię czy uznawane wartości. Film „In Szaa Allah – Jak Bóg chce tak będzie” opowiada, w jaki sposób praca staje się fundamentem pod wspólne życie ludzi różnych wyznań, narodowości i kultur. Dodatkową wartością dokumentu są efektowne i przepiękne zdjęcia fauny i flory podwodnego świata, dzięki którym nie sposób oderwać oczu od telewizora. Czytaj dalej »
Gatunek: Historyczny
Kraj: Belgia, Francja, Włochy
Czas trwania: 166 minuty
Język: polski lektor
W 1808 roku ciemnoskóra dwudziestoletnia Saartjie Bartman wraz z angielskim opiekunem – Cezarem, opuszcza rodzime RPA, aby szukać zarobku w Londynie. Praca miała być łatwa i przyjemna. Saartije marzy o aktorstwie. Występuje jako Hottentot Venus w parateatralnych pokazach, prezentując swoje ciało brytyjskiej publiczności. Jej szczególny wygląd: duże pośladki i wargi sromowe, wzbudzają zainteresowanie. Początkowo pracuje pod opieką Cezara, występując w widowiskowych pokazach cyrkowych. Gdy jednak Cezar zostaje oskarżony o łamanie prawa w zakresie handlu niewolnikami, Saartije zostaje sprzedana, a jej nowym opiekunem zostaje Réaux. Po wyjeździe do Francji pokazy Hottentot Venus nabierają pikanterii, zmieniając się w egalitarną, perwersyjną, seksualną orgię. Czytaj dalej »
dramat, Iran, 2003, 90 min
reżyseria: Samira Makhmalbaf
język: polski lektor
Samira Makhmalbaf, cudowne dziecko irańskiego kina, córka twórcy „Kandaharu”, Mohsena Makhmalbafa, w przeszywający sposób opowiada o rodzących się marzeniach o wolności w wycieńczonym wojną i nędzą Afganistanie.
Afganistan tuż po obaleniu rządów Talibów. W zrujnowanym bombami Kabulu dorastająca Noghreh (Agheleh Rezaie) wraz z siostrą Leylomah (Marzieh Amiri), jej maleńkim dzieckiem i starym ojcem (Abdolgani Yousefrazi) próbują znaleźć schronienie. Ich jedynym majątkiem jest wychudzony koń i dwukołowy wózek. Domem przez chwile staje się wrak samolotu, później ruiny budynku rządowego, gdzie cudem ocalała fontanna pozwala ugasić pragnienie. Ojciec Noghreh, dotąd fanatycznie oddany religii, nie umie odnaleźć się w kraju, w którym nie ma już Talibów. Siostra przypadkiem dowiaduje się, że jej mąż zginął od miny. Noghreh, mimo tragicznej sytuacji, nie traci jednak wiary w przyszłość. Mimo ojcowskiej dezaprobaty chodzi do szkoły i marzy, by kiedyś zostać prezydentem swojego kraju. Tymczasem jej ojciec postanawia opuścić Kabul i wyruszyć na prowincję, gdzie być może nieco łatwiej o pożywienie i dach nad głową. Aby tam dotrzeć, rodzina Noghreh musi jednak przeprawić się przez jałową pustynię – palącą słońcem w dzień i ziejącą chłodem nocą. Czytaj dalej »
Afryka, jaką znaliśmy, odchodzi w przeszłość. Dzikie życie umiera, a łzy Afryki osusza bezlitosne słońce. Ostatni tubylcy, żyjący w zgodzie z obyczajami przodków, muszą podjąć wyzwania, jakie stawia przed nimi klimat.
35 milionów lat temu na terenie Afryki formowały się wielkie kaniony. Na terenach zielonych bujnie kwitła przyroda. Dopiero wiele milionów lat później w tym ziemskim raju pojawili się ludzie. Do dziś na Czarnym Lądzie żyją plemiona kultywujące tradycyjny styl życia przodków. Coraz trudniej jest im jednak egzystować w miejscu przeobrażanym tak dynamicznymi i niepokojącymi zmianami. Czytaj dalej »
Każdego roku setki tysięcy Afrykańczyków ryzykują życiem, by dostać się do wymarzonej Europy. Oto historia o nich.
Reżyser Alexandre Dereims podąża za młodymi ludźmi z Libii, Burkina Faso i Nigerii. Na początku drogi są pełni nadziei i idealizmu. Marzą, by być tymi szczęściarzami, którzy pokonają wszystkie trudności i uda im się zacząć nowe życie w Europie. Rozczarowanie niestety przychodzi bardzo szybko. Na granicach muszą przekupywać urzędników i celników, więc tracą wszystkie pieniądze, zaczyna brakować jedzenia i wody, a w obozach dla internowanych w Libii są bici i przeżywają prawdziwe piekło. Niektórym udaje się przeprawić przez Morze Śródziemne do Włoch, lecz tam są przetrzymywani w specjalnych ośrodkach dla nielegalnych imigrantów, gdzie oczekują na ekstradycję. Na koniec filmu dociera do nich gorzka wiedza, że lepsze życie jest nie dla nich.
Kraj: Iran
Rok produkcji: 2011
Reżyser: Jafar Panahi, Mojtaba Mirtahmasb
Czas trwania: 75 min
Język: Polski lektor
Jafarowi Panahiemu zabroniono kręcić filmy. Został aresztowany razem z Mohammadem Rassoulofem w marcu 2010, w związku z podejrzeniem o nakręcenie filmu, który jest wrogi rządowi. Skazano ich na sześć lat więzienia, wydano zakaz kręcenia filmów i opuszczania kraju przez dwadzieścia lat. Obaj złożyli apelacje od wyroku. Dokument opowiada o czekaniu na wyrok, jednocześnie tworząc obraz sytuacji, w której znalazło się kino irańskie. Jest dziennikiem i aktem oporu.
Jafar Panahi
Urodził się w 1960 roku w Iranie. Studiował reżyserię w Wyższej Szkole Kina i Telewizji w Teheranie. Po ukończeniu studiów realizował filmy dokumentalne dla irańskiej telewizji. Pracował jako asystent Abbasa Kiarostamiego przy filmie „Through the Olive Trees”. Jego debiut fabularny „The White Baloon” (WFF 96), zdobył Złotą Kamerę na festiwalu w Cannes. Film „Offside”, prezentowany podczas WFF w 2006 roku, zdobył Grand Prix na festiwalu w Berlinie. Czytaj dalej »
Izrael, 2009, 52 min
reżyseria: Anat Yuta Zuria
język: polski lektor
Kiedy na jednym z przystanków Jerozolimy zatrzymuje się autobus, chasydzkie kobiety kierują się w stronę ostatnich drzwi. Wolno im zająć jedynie miejsca z tyłu pojazdu. To efekt trwającej od blisko dekady „rewolucji moralnej”, narzucającej ścisłą segregację płciową.
Prawa religijne w judaizmie wynikają z interpretacji świętych pism przez rabinów, co w praktyce oznacza dużą swobodę w ich odczytywaniu . Od kilku lat badacze pism kładą szczególny nacisk na ideę „skromności”. Celem uniknięcia „nieprzystojnych kontaktów” zalecają, aby kobiety i mężczyźni nie zbliżali się do siebie w miejscach publicznych. Nawet przypadkowe otarcie się fragmentem garderoby traktowane jest jak grzech. Segregacja w komunikacji miejskiej stała się zatem środkiem zaradczym w oczach Haredim, najbardziej konserwatywnych religijnych ortodoksów. Widok kobiet pokornie zajmujących miejsca z tyłu autobusu, szokujący dla wielu liberalnych Izraelczyków, przyjmowany jest z satysfakcją przez chasydów. W zamieszkiwanych przez nich dzielnicach Jerozolimy panuje porządek, niezależny od jakichkolwiek praw oprócz religijnych dogmatów. Życie toczy się tutaj ustalonym rytmem, determinowane surowymi zasadami. Haredim mają służyć Bogu, wyrzec się doczesnych przyjemności i nie zadawać zbyt wielu pytań. Czytaj dalej »
Na początku XX wieku młody Leonard Percival Howell opuścił Jamajkę, by przemierzyć świat jako marynarz. Przyglądał się triumfowi komunizmu w Rosji, pokojowemu ruchowi Gandhiego w Indiach i narodzinom psychologii, aby po powrocie na Karaiby, naładowany ideami, założyć pierwszą w historii wspólnotę rasta.
Historia ruchu rasta pozostaje wciąż mało znana. Wiadomo, że narodził się on u schyłku lat 30., a za jego ojca uchodzi Howell, zwany też „Gongiem”. Z czasem idee rastafarianizmu rozprzestrzeniły się za świat za sprawą muzyki reggae i popularności takich wykonawców jak, Bob Marley (który dedykował zresztą Howellowi utwór „Tuff Gong”). Czytaj dalej »
Istnieją na Ziemi miejsca, w których człowiek i natura żyją w doskonałej harmonii. Serial „Widziane na Ziemi” przedstawia nam nietuzinkowych ludzi, ich kulturę oraz sposoby nawiązania symbiotycznej relacji z przestrzenią, którą zamieszkują.
Alaska, Mikronezja, Australia, Tanzania, Maroko, Patagonia, Egipt, Madagaskar, Kostaryka i Nowa Zelandia. Oto dziesięć zakątków globu, jakie z kamerą odwiedziło sześciu różnych reżyserów. Ich przewodnikami byli ludzie szczególni – rybacy, leśnicy, rolnicy, naukowcy… Każdy z nich ma do opowiedzenia ciekawą historię, a jego świadectwo pozwala nam jeszcze bardziej docenić piękno przyrody, z którą na co dzień obcują. Czytaj dalej »
Samucha jest znakomitym jeźdźcem, pasterzem, muzykiem i gawędziarzem. Jak co roku, tak i teraz wyprawia się ze swym stadem dwu tysięcy owiec na kaukaskie równiny. Prawdopodobnie po raz ostatni.
Tuszetia, mała kraina w Gruzji, tuż przy granicy z Czeczenią. To właśnie tutaj mieszka Samucha, który wśród miejscowych jest prawdziwą legendą. Sławny za sprawą swej odwagi, ten doświadczony pasterz czuje się już jednak stary i zmęczony. Tegoroczny wypas owiec, które zaprowadzi na położone 4 000 metrów n.p.m. równiny, ma być dla niego tym ostatni. Potem pieczę nad stadem przejmą synowie Samuchy. Starej kaukaskiej tradycji musi stać się zadość. Czytaj dalej »
Yuwali miała siedemnaście lat, kiedy po raz pierwszy zetknęła się z białymi ludźmi. Na widok ich samochodów struchlała ze strachu, myśląc, że to ożywione skały.
W roku 1964 ostatni Aborygeni dowiedzieli się, że ich kraj od dwustu lat kolonizowany był przez przybyszy z zachodu. To był ostatni tego rodzaju „pierwszy kontakt”, do jakiego doszło na Antypodach.
36 lat temu rząd Australii podjął decyzję o przeprowadzeniu próbnego startu prototypowej rakiety kosmicznej na rozległej przestrzeni Wielkiej Pustyni Piaszczystej. Nikt nie spodziewał się, że w ekstremalnych warunkach spalonego słońcem terenu żyć mogą ludzie. Tym większe było zdziwienie funkcjonariuszy wojskowych służb, kiedy na południe od miasta Broome odkryli blisko dwudziestoosobową grupę Aborygenów. Czytaj dalej »
Richard Dawkins jest najsłynniejszym z żyjących obecnie ateistów, którzy nie kryją się ze swoimi poglądami. Jest również najbardziej kontrowersyjnym biologiem-ewolucjonistą na świecie. Dzięki wydanej w 1976 roku książce „Samolubny gen” Dawkins pojawił się w świetle reflektorów, demonstrując gniewną ludzką twarz naukowego redukcjonizmu. Książka wywołała skrajne reakcje – od oburzenia po zachwyt. Od tamtej pory autor kręci również filmy podejmując w nich zdecydowaną obronę Darwina i naturalnej selekcji jako siły kierującej życiem.
Na początku 2005 roku Dawkins podpisał umowę z brytyjską telewizją na produkcję filmu dokumentalnego, opowiadającego o destrukcyjnej roli religii w historii nowożytnej, pod roboczym tytułem „Korzenie wszelkiego zła”. Film odniósł tak dużą popularność, że jego autor zdecydował się na wyreżyserowanie kolejnego skupiając się w nim głównie na ewolucjonizmie. Tym filmem jest prezentowany poniżej „Bóg uderza ponownie”. Czytaj dalej »
Byli księża i zakonnice mówią dlaczego opuścili szeregi Rzymskiego Katolicyzmu, docierają przy tym do sedna kryzysu kościoła, którym jest jawna sprzeczność katolickich doktryn z założeniami wiary. Film mówi o wielu ewidentnych błędach i wypaczeniach. Wiele z nich wydaje się być dla ogółu wiernych tak oczywistymi – ludzie tak się do nich przyzwyczaili – iż wcale ich nie dostrzegają. Przekazywanie z pokolenia na pokolenie średniowiecznych, anachronicznych praktyk „uśpiło” czujność nawet światłych umysłów. Katolicy są na ogół bardzo dumni ze swojego „Ojca Świętego”, wierzą swojemu Jedynemu i prawdziwemu Kościołowi” – nie wnikając w podstawy głoszonej przez niego nauki.
Ludzie posiadają naturalną potrzebę zwierzchnictwa; wolą wierzyć w potęgę instytucji do której przecież sami należą; wynosić, ubóstwiać jednostki, polegać na ich wyjątkowości i nieomylności. Dowodów w historii świata mamy na to aż nadto. Mordercy, schizofrenicy pociągali za sobą całe narody; obłędne ideologie wypierały Boskie Przykazania i zdrowy rozsądek. Najtęższe umysły i osobowości szły za różnymi „zwodzicielami”, jak ćmy w ogień. Czytaj dalej »
Oskarżenia o pedofilię kierowanych pod adresem niektórych księży z USA.Pod koniec 2002 roku, duchowny Bernard Law z Bostonu złożył dymisję. Od kilku miesięcy zarzucano mu ukrywanie przed sądami nazwisk księży podejrzewanych o pedofilię. Jednak po zrzeknięciu się swojej funkcji, Law zdecydował się ujawnić ich tożsamość. Dziennikarz Mark Dowd postanowił przeprowadzić własne śledztwo w tej kontrowersyjnej i bulwersującej sprawie.
Film pokazuje na przykładzie środowiska amerykańskiego duchowieństwa do czego może doprowadzić niewłaściwe rozeznanie, lekceważenie ludzi i zaniedbanie obowiązków nadzoru. Winny został ostatecznie odwołany ze swojego stanowiska przez Jana Pawła II i przeprosił osoby, do których cierpienia się przyczynił. Czytaj dalej »
W obronie warszawskiego squatu Elba stanęli nie tylko jego mieszkańcy, ale też środowiska artystyczne. Czym są squaty i jaką rolę kulturotwórcza mogą pełnić w mieście zastanowi się w Studio Kultura – Rozmowy Max Cegielski.
Na warszawskim Żoliborzu toczy się walka między squatersami, którzy nielegalnie zasiedlili dawny budynek szpitala i zorganizowali niezależną kulturową przestrzeń, a władzami miasta. O tym co to jest squat i na czym polega squating, na czym polega ich kulturotwórcza rola, co takie centra niezależnej kultury dostarczają miastu jest poświęcony ten cykl „Studio Kultura – Rozmowy”.
Goście Maxa Cegielskiego:
– Włodzimierz Paszyński – wiceprezydent Warszawy.
– Joanna Erbel – socjolożka miasta, aktywistka, publicystka, współzałożycielka stowarzyszenia Duopolis, członkini Krytyki Politycznej, redaktorka naczelna magazynu „MIASTA”.
– Piotr Rudnowski – Fundacja Republikańska.
– Krystian Legierski – biorący udział w negocjacjach między squatersami a miastem.
– Andrzej Grzybowski – jeden z założycieli squatu Elba. Czytaj dalej »
Dokumentalna wprawka Trelińskiego, w której rejestruje rozmowy z punkami, koncerty i domowe spotkania. Filmuje ich pod koniec stanu wojennego, czyli w czasie powszechnie panującej w Polsce cenzury, propagandy, manipulacji i kontroli massmediow.
Jest to równocześnie moment namysłu młodego filmowca nad warsztatem i medium. Treliński przekonuje, że teraz mogą do kamery powiedzieć wszystko, w odpowiedzi słyszy, że w ten sposób nie można przekazać prawdy, że kamera ją zabija, i że oni wolą mówić wprost do drugiego człowieka (lub napisać coś na ścianie) niż do idiotycznej maszyny rejestrującej. W jednej ze scen opluwają obiektyw kamery. W filmie pojawiają się członkowie Dezertera (w tym Skandal, który wypełnił życie w punkowy sposób), Zygzak z TZN Xenna i inni. Czytaj dalej »
Francja, 2009, 92 min.
reżyser: Virginie Despentes
język: polski lektor
„Jesteśmy feministkami i lubimy pornografię!” – przekonuje amerykańska performerka Annie Sprinkle – „Tworzymy pornografię, ponieważ chcemy. I nie, nie jesteśmy niczyimi ofiarami”.
We wczesnych latach 80. XX wieku w USA narodził się pro-seksualny ruch feministyczny, głoszący ideę „odzyskania” ciała i przyjemności dla kobiet. Jednego ze środków do realizacji tego postulatu dopatrywano się w pornografii, wciąż przechodzącej swój własny boom. Aktywistki ruchu wzywały też do legalizacji seksbiznesu, wspierały aktorki filmów dla dorosłych i striptizerki.
Na gruncie tego wyjątkowego ruszenia narodziła się nowa proseksualna kultura, która zaowocowała publikacją niezliczonych książek, artykułów, komiksów, filmów, nagrań muzycznych itd. „W tamtym czasie ja i niektóre moje przyjaciółki, m.in. Candida Royalle i Gloria Leonard, kobiety bardzo silne i o sprecyzowanych poglądach na seksualność i pornografię, mówiłyśmy głośno: Jesteśmy feministkami i lubimy porno!” – wspomina Annie Sprinkle. Czytaj dalej »
Niemcy, 2011, 83 min.
reżyser: Rosa von Praunheim
język: polski lektor
Gorzka prawda o męskiej prostytucji w Berlinie. Bez oceniania.
Film skupia się na pięciu chłopcach, z których trzej to Romowie. Ionel został wychowany w małej rumuńskiej wiosce w skrajnej biedzie. Nazif przybył do Niemiec jako dziecko, uchodźca wojenny z Bośni. Był bardzo młody, kiedy zajął się prostytucją i zaczął przyjmować twarde narkotyki. Romika założył rodzinę, ale nadal uprawia seks za pieniądze. Daniel-Rene jest jeszcze niepełnoletni. Był molestowany seksualnie i w ten sposób trafił do seksbiznesu. W dalszym ciągu przeżywa traumę poprzednich doświadczeń. Główną postacią filmu jest Daniel, który zaczął pracować jako chłopiec do wynajęcia, kiedy miał 16 lat. Na przykładzie jego życia przedstawione zostają uwarunkowania społeczne, które mogą prowadzić do prostytucji. Wywiady z bohaterami przeplatane są rozmowami z pracownikami społecznymi oraz z właścicielami barów, gdzie chłopcy do wynajęcia spotykają się z osobami korzystającymi z ich usług. Czytaj dalej »
film obyczajowy, Iran, 2006, 102 min
